洛阳春(清·谈印梅)释义,解释

古诗文 洛阳春(清·谈印梅)
释义
洛阳春(清·谈印梅)  
望断江长海阔。
云端天末。
垂杨不肯系青骢,何不把、垂杨折。
阅尽悲欢离合。
死生存殁。
好随鸿雁到天涯,悄悄把、心儿说。